Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Een vrouw in vruchtbare nood ook, kwam ik achter. Want ik, nuchtere Groningse, wars van alles zonder bewezen wetenschappelijke grond en altijd smalend glimlachend om wonderen, vond mezelf ineens zomaar terug bij een acupuncturist. En dat was een wonderlijke ervaring.

Column door Minke

Baat het niet…

IVF. Of eigenlijk: ICSI was de enige manier waarop er zwanger geworden ging worden. Geen prettige diagnose en al helemaal geen fijn vooruitzicht. Maar als het dan toch moest, ging ik er helemaal voor, had ik bedacht. Op de driehonderd fora die ik allemaal dagelijks doorspitte, had ik goede ervaringen gelezen met acupunctuur dus ik dacht: ach, ik probeer dat gewoon. Baat het niet, dan schaadt het niet, toch?

Menstruatiebeleving

In mijn zoektocht naar een goede praktijk koos ik voor eentje op het terrein bij het UMCG. Dat gaf mijn béta kant een beetje rust en hiermee voelde ik me niet helemaal overgeleverd aan het onbekende. Dus daar ging ik voor mijn intake.

De Chinese arts was alles behalve Chinees. Ze was net zo Nederlands als ik. Met haar grote blauwe ogen keek ze me onderzoekend aan. We zaten in een steriele, witte kamer met twee stoelen en een onderzoekstafel. Aan de muur hingen een beetje lugubere platen van het menselijk lichaam en veel pijltjes, streepjes en teksten die niet tot me doordrongen. Ik haalde nog maar eens diep adem.

Ze stelde me een boel vragen. Over echt van alles in, om en rond mijn lichaam. In de Chinese geneeskunst geloven ze in een holistische samenhang tussen alles wat er in een lichaam gebeurt, legde ze me uit. Klonk wel aannemelijk, vond ik.
Ze was natuurlijk op de hoogte van de reden van mijn bezoek en ik had er verder ook geen doekjes om gewonden dat ik niet met mijn hele ziel en zaligheid overtuigd was van de werking van dit alles. Dat laatste negeerde ze vakkundig. Het eerste adresseerde ze wel. Ik werd volledig doorgezaagd over het wel en wee van mijn menstruatiebeleving. Terwijl ik daar nou juist zat om een hele tijd juist geen menstruatiebeleving te hebben. Toch?

De tempel

Ze zag mijn gefronste wenkbrauwen en besloot over te gaan tot uitleg. Goede beslissing, vond ik. “In de Chinese geneeskunst beschouwen we de baarmoeder als een tempel”. Er drong zich een uitbundige schaterlach aan me op die ik goddank kon onderdrukken. Ik dacht aan alle mensen die ik kende en wat ze zouden denken bij mijn stoïcijnse, geïnteresseerde luisteren naar een vrouw die een baarmoeder een tempel noemde. Het leek wel een film.

De arts liet zich niet van de wijs brengen. “Om een vruchtje te ontvangen, moet de tempel in optimale conditie zijn” vertelde ze verder. “Daarom gaan wij jouw tempel helemaal klaarmaken voor een zwangerschap.” Wauw. Gewoon wauw. Ik kwam met een baarmoeder binnen en ging straks naar huis met een tempel. Dit was mijn geld meer dan waard, dacht ik nog steeds licht cynisch.

Tenslotte legde ze uit dat je een optimale tempel kon herkennen aan een menstruatie die zich zonder klachten presenteert. Geen buikpijn, geen stemmingswisseling, geen hoofdpijnen, niks. Ik dacht aan mijn maandelijkse kromliggen en heftige chagrijnigheid en besloot dat alleen om dat uit te bannen dit al een zegen zou zijn. Als dat überhaupt zou lukken. Want daar was ik nog helemaal niet zo van overtuigd.

De naalden

Wat ik de vrouw nog niet had verteld, was dat ik een naaldenfobie had. Waarschijnlijk heeft zij op dat punt moeten denken dat ze in een film zat. Wie bezoekt nou een acupuncturist terwijl ze niet tegen naalden kan? Yep, ik. Toen ik ging liggen op de behandeltafel heb ik alles daarna maar gewoon over me heen laten komen en heel hard gedacht aan tropische stranden vol schattige babytjes. Je moet er wat voor over hebben, niet waar?

Elke week lag ik daar vervolgens. Naalden in mijn hoofd, polsen, enkels, overal. En elke week kreeg ik een potje Chinese kruidenpillen mee om mijn lichaam warmer te maken. Mevrouw vond mij te koud. Toegegeven: het was, als de naalden er eenmaal inzaten, best een fijn half uurtje liggen in het donker. En die kruiden probeerde ik verder maar niet te veel over na te denken.

Trouwe acupunturistganger

Ik was dus inmiddels trouwe acupunturistganger. En inmiddels waren de ICSI behandelingen gestart. De eerste twee waren niet gelukt. Alles ging prima, maar zoals dat soms gaat, bleven de teruggeplaatste embryo’s niet plakken in mijn “tempel”. Of “verrotte kuttempel” zoals ik het inmiddels niet zo heel liefkozend noemde. Toch bleef ik gaan, want het was het enige wat me nog een klein beetje gevoel van controle gaf.

Vlak na de derde terugplaatsing bezocht ik haar weer. En deze keer ging alles anders.

De ontknoping

Sceptisch was ik steeds. Afwachtend. En ik kon regelmatig heel hard om mezelf lachen als ik daar lag, vol met veel te lange naalden. Tot die keer dat ik met het derde vruchtje in mijn “tempel” weer ging liggen op de behandelbank. De immer geduldige en cynisme-negerende-arts stelde me een paar vragen en voelde mijn pols. Een zachte “mmmmm” ontsnapte er deze keer. En nu plaatste ze de naalden op andere plekken. Er gingen er drie of vier in mijn buik, ter hoogte van de tempel.

En toen ik daar in het donker lag, voelde ik van alles gebeuren in mijn buik. Een soort kramp, een trekkend gevoel en ik werd heel warm. Natuurlijk dacht ik dat ik het verzon. Dat het een psychologisch bij-effect was van iets heel graag willen. En stiekem werd ik ook angstig: wat gebeurde daar allemaal in mijn lieve tempeltje en kwam dat wel goed? Het is lastig als je niet heel erg gelooft in iets en er tegelijkertijd wel heel graag in wíl geloven. Ik maande mezelf tot rust en rationaliteit en normaal doen. Vooral ook om mezelf te beschermen tegen enige valse hoop. Daar had ik al wel genoeg van gehad.

De echte ontknoping

Ik weet het niet. Ik kan niet hardmaken of bewijzen dat deze acupunctuursessies effect hebben gehad. Ik heb nooit gevraagd waarom de naalden er tijdens die ene sessie op andere plekken ingingen. Of waar haar “mmmmm” vandaan kwam. Wat ik wel weet: tien dagen na die sessie staarde ik met open mond naar een positieve zwangerschapstest.

De antwoorden op bovenstaande vragen maken me ook niet zoveel uit. Ik was zwanger na drie ICSI pogingen en wat daar wel of niet aan bij heeft gedragen doet er voor mij niet zoveel toe.

En toch deel ik graag deze ervaring. Want deze nuchtere Groningse dame is toch een beetje overtuigd geraakt van deze manier van genezen, helen en verbeteren.

 

Nawoord

Of het ook iets voor jou is, dat is helemaal aan jezelf. Inmiddels geloof ik in ieder geval dat er wel iets meer is dan alleen de Westerse geneeskunst zoals wij die gewend zijn. Daar is inmiddels ook steeds meer wetenschappelijk bewijs voor en acupunctuur wordt dan ook steeds vaker ingezet voor verschillende doeleinden.

En toch bezoek ik met “echte klachten” gewoon mijn fijne huisarts en laat ik me bij twijfel ouderwets doorverwijzen naar het ziekenhuis. Ik sluit niet uit dat ik haar nog eens bezoek voor vage, niet te diagnostiseren klachten, maar het is niet mijn eerste stop geworden om dingen te genezen. Een beetje nuance is dus zeker op zijn plaats, maar wie weet helpt deze ervaring je als je zelf acupunctuur overweegt. Ik zou je in ieder geval altijd aanraden dit ook met je eigen arts, gynaecoloog of verloskundige te bespreken.

Ik bezocht deze acupuncturist en op hun website vind je meer informatie en een aantal wetenschappelijke publicaties.