Begrijp me goed: mocht ik ooit nog een baby baren, zou ik het zo weer proberen. Maar de borstvoeding bij mijn eerste mislukte echt aan alle kanten. Wat er mis kon gaan, ging mis. En toch hield ik het vier maanden min of meer vol. Dat zou ik niet meer zo snel doen, trouwens. Ik vertel graag waarom.

Door Minke

Fanatiek tot op het bot

Ik was er stellig en heilig van overtuigd dat ik borstvoeding zou gaan geven. Minstens zes maanden en misschien nog wel langer. Ik had er alles over gelezen en leende mijn borstvoedingsbijbel uit aan alle zwangeren die ik kende met het bericht dat het echt ontzettend belangrijk was om hun baby’s straks te voorzien van moedermelk. Een wandelende encyclopedie was ik. Bovendien bloedfanatiek. Borstvoeding was het beste en ik ging het beste geven. Voeden op verzoek en alles. Punt.

De eerste keer

Na mijn bevalling wilde ik mijn dochter gelijk bloot op mijn borst, want dat zou de borstvoeding stimuleren (en is bovendien het allerfijnste wat er is). Ik liet haar heerlijk liggen tot ze zelf mijn tepel ging zoeken en aangaf te willen drinken. De verpleegkundige in het ziekenhuis hielp me met aanleggen. In een minuut. Het deed me gelijk veel pijn en ik had geleerd dat opnieuw aanleggen dan handig was. Maar de verpleegkundige kwam niet. Toen ik mijn dochtertje afkoppelde zag ik gelijk dat mijn tepel helemaal stuk was. Tepelkloven. Bij de eerste keer drinken. Niet echt een goede start.

Tepelhoedje

Mijn kraamverzorgster was een engel en hielp me de dagen daarna om toch te kunnen blijven voeden. Ze gaf me een tepelhoedje en dat werkte een beetje. De pijn was nog steeds niet echt prettig, maar ik had ook gelezen dat het er bij kon horen. Dus ik zette dapper door. Alles voor mijn kind. Inderdaad; mijn fanatisme was nog niet afgenomen. Ook niet toen ik een hele nacht afgekolfde melk moest voeden met een vinger en een slangetje omdat ze ineens niet meer aan mijn borst wilde. Met liefde.

Pijn, pijn, pijn

Het werd vervelender toen de pijn toenam in plaats van minder werd zoals beloofd in mijn borstvoedingsbijbel. Niet te doen. Ik schreeuwde het uit als ik haar aan moest leggen, letterlijk. Fameuze quote: “Ik beval nog liever dan dat ik haar nog een keer aan moet leggen”. En ik meende het. De pijn was zo vreselijk, daar was de bevalling niets bij. Ik bleef het proberen, maar het viel me heel erg zwaar. Elke keer als ik een hongerhuiltje hoorde, schoot ik in een halve paniekaanval bij de gedachte dat ik mijn dochter weer moest aanleggen. De stress was zo hoog. Geloof me: dat wil je niet. Het frustreerde me zo: als moeder wil je je kindje voeden. En het is zo mooi om dat te kunnen doen. Mij lukte het niet.

Wat is er aan de hand?

Ik snapte het ook niet. Hoe kon dit? Waar kwam die pijn vandaan? Was ik een mietje? Ik zat om de dag bij de huisarts en liet een aantal keer een lactatiekundige komen. Ik kreeg spruw, een borstontsteking, nog een keer spruw. Ik kreeg medicijnen die niet met borstvoeding mochten en belde vervolgens met Eurolac om te kijken hoe ik dat kon oplossen. Opgeven was geen optie: ik moest en zou mijn dochtertje voorzien van borstvoeding. Maar de pijn ging niet weg. Op een gegeven moment gaf ik het aanleggen op en begon ik met kolven.

Full time kolfmoeder

Dat kolven gaf verlichting. Ik kocht een dubbele elektrische kolf en dat werkte in eerste instantie als een trein. Melk in overvloed en ondanks dat ik heel verdrietig was dat ik mijn baby niet aan de borst kon hebben, werd ze nu in ieder geval wel voorzien van mijn melk. De vriezer lag vol.

Vervelend was wel dat ik vooral zat te kolven en vooral niet veel andere dingen meer kon doen. En dan vooral niet dingen die ook heel erg belangrijk waren, zoals knuffelen, maar ook zorgtaken. Helemaal toen ik weer aan het werk ging, bestonden de momenten dat ik thuis was met mijn baby vooral uit kolven en kijken hoe ze werd aangekleed of gevoed. Want ze moest en zou mijn borstvoeding krijgen. Toch?

De drooglegging

Nog steeds vond ik dat ik niet mocht zeuren. Ik legde me met moeite neer bij het feit dat ik mijn dochtertje niet meer aan de borst zou hebben, na die paar weken kolven was zij het aanhappen heel duidelijk verleerd en ze taalde niet meer naar mijn tepels. Maar, hey: ze kreeg nog wel mijn melk. Dus.

Maar ook dit hield ik niet vol. Als in: mijn melk werd minder en minder en ik moest steeds meer bijvoeden met kunstvoeding. Hysterisch gehuild heb ik toen ze haar eerste flesje Nutrilon kreeg. Nog vol in de hormonen, dat wel, maar toch. Ik vond het zo erg dat het allemaal zo mislukte. Alle forums had ik inmiddels ook doorgelezen en keer op keer las ik daar dat iedereen borstvoeding kon geven. Iedereen. Als je maar doorzette en niet zou opgeven. Ik voelde me een faalmoeder.

Een hele dag kolven voor 1 flesje

De drooglegging van mijn borsten zette door. Op het laatst, na vier maanden fulltime kolven waarvan twee maanden in combinatie met een bijna-fulltime baan, zat ik de hele dag aan dat apparaat voor 1 flesje voeding die ik dan ’s avonds goddank kon geven. Maar dat stond niet meer in verhouding, vond ik. Ik keek nog steeds naar hoe ze ’s ochtends werd aangekleed in plaats van dat ik het zelf kon doen. En zo’n flesje was in een kwartiertje op. Ik besloot te stoppen.

Tranen met tuiten

Ik vond het zo moeilijk om te accepteren dat dit hele borstvoedingsverhaal zo’n drama was geworden. Ik had een sprookjeszwangerschap en een fantastische (ja, echt, sorry) bevalling. Waarom dan dit gedoe met die borstvoeding? Ik heb nooit een oorzaak gevonden voor de pijn die ik had bij het voeden. Wel een vermoeden, maar het is nooit bevestigd. En het maakt nu ook niet zoveel meer uit. Ik moest het loslaten en dat deed ik. Maar daar had ik, ook na vier maanden, gewoon veel moeite mee.

Liefde, rust een aandacht net zo belangrijk

Ik besef me dat borstvoeding versus flesvoeding een heel precaire discussie is. Geloof me: ik heb menig felle discussie gelezen en ben er regelmatig in verzeild geraakt. En ik heb aan beide kanten gestaan.

Voordat dit drama plaatshad, was ik immers borstvoedingsfanaticus. Ook ik geloofde dat het kon zo lang je maar doorzette. Nu weet ik dat dit niet zo werkt. Sterker: mijn fanatisme heeft me heel veel tijd en energie gekost waar mijn dochtertje heel veel aan had gehad. Achteraf zou ik willen dat ik dit verhaal eerder had losgelaten. Liefde, rust en aandacht zijn in mijn ogen echt net zo waardevol, mogelijk zelfs waardevoller dan het kunnen aanbieden van borstvoeding.

Zo leer je als moeder, denk ik dan maar. Ik denk dat ik mijn eigen drang goed kan verklaren uit mijn situatie destijds, dus ik kijk niet met een schuldgevoel terug. Maar ik heb er wel van geleerd. Veel. Bijvoorbeeld mijn fanatisme ietsjes indammen als de situatie daar om vraagt ;).

Persoonlijke keuze, respecteer deze

Raad ik aan om borstvoeding te gaan geven? Jazeker. Het is het mooiste wat er is en het is de beste start. Het gaat zelden in een keer vlekkeloos, dus probeer het gewoon en kijk wat je zelf aankan. Want het hoeft niet ten koste van alles te gaan. Soms lukt het, soms niet. Dat kan aan allerlei dingen liggen. Opgeven is niet falen. Gewoon niet.

En zullen we dan gewoon afspreken dat we onze medemoeders met liefde benaderen, welke keuze ze ook maken? Want het is allemaal al moeilijk genoeg, zo’n baby en de bijbehorende zorg en keuzes. Besef je dat je vaak niet alles weet van de situatie van de borst- of flesvoedende moeder. En dat elke moeder in principe het beste wil doen voor haar kindje. “Het beste” is gewoon niet iets absoluuts.

Een paar tips

Vanuit mijn ervaring heb ik een paar tips voor je voor als je graag borstvoeding gaat geven of dat al doet, maar het niet lekker loopt.

1. Luister goed naar jezelf en zorg dat anderen naar je luisteren
De verpleegkundige in het ziekenhuis legde mijn kindje niet goed aan. En luisterde niet naar mijn opmerkingen daarover. Een volgende keer sleep ik haar aan haar haren bij mijn borst en drinkende baby en gaat ze niet meer weg voordat het goed zit.
Als je net bent bevallen krijg je vaak te maken met veel “experts”. Daar kun je best onzeker van worden, want niet zelden spreken ze elkaar tegen of luisteren ze niet goed. Mijn tip? Luister goed naar je gevoel, je lichaam en je baby. En dien deze experts vanuit die basis van repliek. Jij bent de baas over jouw lijf, jouw baby is afhankelijk van jou en jouw welzijn. Durf voor jezelf op te komen als nodig. Je weet heel vaak zelf intuïtief wat kan, wat goed is en wat juist niet werkt.

2. Roep hulp in als nodig
Borstvoeding kan een hele kunst zijn. Gelukkig zijn er ook mensen die er voor hebben geleerd. Ik was erg blij met de lactatiekundige die is komen kijken en goede aanlegtips had die ik nog niet eerder had gehoord. Uiteindelijk hielp het bij mij niet om het te laten slagen, maar ik vond het heel fijn dat ze met me meekeek. Vaak hebben ze ook goede tips voor de aanschaf van een kolf of kun je er een huren. Hier vind je een overzicht met lactatiekundigen in Groningen.

3. Zorg voor een plan B
Ik had alleen plan A. Geen plan B. Niet handig. Bedenk van te voren wat je kan doen, mocht het niet lukken en roep daar ook hulp bij in als nodig. Dat zal ik een eventuele volgende keer in ieder geval doen.

4. Wees een beetje lief voor jezelf
Je hebt een baby gedragen, negen maanden lang. Je hebt hem of haar vervolgens ter wereld gebracht, zo goed of zo kwaad als dat ook ging. Dat zijn al prestaties op zich. Je hebt waarschijnlijk meer gedaan en gelaten dan dat je ooit dacht. En dan de wakkere nachten, de nieuwe situatie, het leren kennen van je kindje. Allemaal intensief, allemaal prachtig en allemaal prestaties. Wees alsjeblieft lief voor jezelf, falen bestaat niet. Dat scheelt een hoop frustratie.

5. Praktisch
Ik heb, ondanks dat ik ‘m vervloekte soms, veel gehad aan mijn borstvoedingsbijbel van Stefan Kleintjes. Ook was ik blij dat ik een tepelhoedje in huis had en een beetje kunstvoeding toen het echt niet meer ging. Mijn voedingskussen was me heilig. De sites borstvoeding.com en eurolac.net vond ik waardevol. Fanatiek, maar daar moet je even doorheen lezen. Er staat goede info.

De elektrische kolf die ik had was deze en beviel erg goed. Was bovendien vrij vriendelijk geprijsd in vergelijking met anderen. Mijn lactatiekundige heeft me deze aangeraden. Bij VosMedisch is deze kolf trouwens ook te huur.

 

Wat je ook kiest en hoe het ook lukt: heel veel succes!