Vier kraamweekgeheimen

Ik overdrijf echt niet als ik zeg dat ik het hele internet heb uitgelezen over zwanger worden, zwanger zijn én bevallen. Dat was naast de dertig boeken die ik las, de talloze vragen aan mijn verloskundige en ellenlange gesprekken met medezwangeren. Oftewel: ik was op alles voorbereid. Dacht ik.

Dat was ik dus niet. Allereerst (en dit wil je niet horen, dat weet ik): je kunt je met geen mogelijkheid écht voorbereiden op de komst van zo’n baby. Je denkt dat je aan alles hebt gedacht, maar dat heb je niet. Dat geeft niet, want het kan gewoon niet. Het is niet te beschrijven waanzinnig bizar, zo’n eerste kind. Maar goed, er zijn natuurlijk wel zaken die handig zijn om te weten. En er zijn een paar van die zaken die niemand mij vertelde van te voren. De Grote Geheimen van de Kraamweek noem ik ze maar. En omdat iemand het moet doen, doe ik het maar. Dit zijn vier kraamweekgeheimen die ze me best eerder hadden mogen vertellen.

1. Weg met die placenta

Niet echt de kraamweek al, wel vlak na de bevalling: een overenthousiaste verloskundige die mij inschatte als iemand die het heel interessant zou vinden om de placenta van dichtbij te bekijken. Zonder overleg werd het geval vlak voor mijn ogen uit elkaar getrokken. “Prachtig, toch?” Nou, nee. Ik vond en vind het niet prachtig en ben nu, vijf jaar later, nog niet af van het bloederige, vlezige beeld van die moederkoek. Men had mij kunnen vertellen dat een lesje anatomie bij de full package hoorde óf even kunnen overleggen of mijn weke, net bevallen maagje zo’n demo op prijs stelde. U bent gewaarschuwd.

2: Bloody, bloody mess

Ok, ik had met het aanschouwen van de kraamverbanden echt wel ingeschat dat er wat bloed zou zijn na de bevalling. En dat dit meer zou zijn dan een gemiddelde menstruatie: zo ver was ik ook. Dat er echter hele slijmtoestanden hun weg naar buiten zouden gaan zoeken: dát had niemand me verteld. Ik ben me wezenloos geschrokken toen er tijdens een regulier plasbezoekje ineens een bloederige slijmbal in het toilet plofte. Dat kon niet goed zijn, toch? “Oh is heel normaal” reageerde de kraamverzorgster. Goed nieuws natuurlijk, maar wel handig om te weten voordat er zo’n extra uitdrijving plaatsvindt. Vind ik.

3. De Nacontroles

Nog zoiets dat me volledig is ontgaan in mijn voorbereiding: de nacontroles door de verloskundige. Misschien ook omdat ik in het ziekenhuis liep en niet een vaste verloskundige had, maar ik had gewoon geen idee dat er nog huisbezoek zou komen. En: het waren in mijn geval ook nog willekeurige verloskundigen van een willekeurig gekozen praktijk. Telkens hele vlotte, jonge dames die kwamen kijken hoe het met de baby was. Maar die vooral ook nog een klein kijkje moesten nemen “daar beneden”. En ik was er eigenlijk wel een beetje klaar mee, dat geloer en gepruts “daar beneden”. Tijdens mijn bevalling heb ik er geen seconde moeite mee gehad, maar inmiddels gunde ik mijn gehavende onderkantje wel een beetje privacy. Geen ramp hoor en controles zijn goed, maar ook dat had ik graag even geweten. Dan had ik in ieder geval even kunnen kennismaken van te voren :).

4. De Donderwolk

Een universeel probleem van mensen in het algemeen, hormonaal uitgedaagde vrouwen in het bijzonder en van mij specifiek: we horen wat we willen horen en bij de rest denken we: “ik niet” of “zal wel meevallen”. Daarom een tip: als 90% van de moeders vertelt dat  “De Roze Wolk” niet bestaat, dan is de kans groot dat dit waar is. We zijn daarin dan wel weer heel hypocriet door onze net-bevallen-collega-moeders vooral op het hart te drukken dat ze moeten genieten. Terwijl we dondersgoed weten dat het gewoon keihard werken is. Zo’n kraamtijd.

Dus, had ik geluisterd, had ik geweten: er is geen roze wolk. Tenminste, wel even en wel een beetje, maar het is vooral een overdonderend gebeuren van veel te veel nieuwe dingen, veel te veel hormonen en veel te veel lichamelijke shit om nog een beetje te kunnen “genieten”.

Geeft dat? Nee, dat geeft niets. Want het gaat weer over en voor je het weet ben je al bijna vergeten hoe weinig roze en veel grijs er in de wolken hing. Wens je plotseling zelf een verse moeder toe dat ze “vooral moet genieten”. Want zo gaat dat. Het is het best bewaarde geheim van het hele babygebeuren: je kunt namelijk twintig keer meer hebben dan dat je nu kunt bedenken.

Dus?

De slotsom is een beetje deprimerend, sorry. Je kunt namelijk lezen en luisteren wat je wilt: je weet gewoon niet hoe het gaat. Dus de beste tip is en blijft gewoon om je helemaal over te geven en mee te laten nemen. Geen gemakkelijke opgave, helemaal niet als je net zo’n control freak bent als ik. Wat ook helpt? Je steeds bedenken dat je in een tijdelijke situatie zit in zo’n kraamperiode. Die hechtingen blijven niet voor altijd. De mist in je hoofd trekt weer op. Je lijf wordt weer van jou.

En, nog belangrijker: je leert je kindje steeds beter kennen. En je kindje jou. Zie het als een vermoeiend, intensief, maar prachtig kennismakingsproces waar je de rest van je leven de vruchten van plukt.

Beloofd.

 

Column door Minke. Lees meer verhalen van Minke op ZiejeMorgen.nl
Foto: Mariska de Groot, Grotografie.