Gijs de co-assistent
‘Gijs! GIJS! GIIIIJJJJJSSS!!!!!’, gil ik met een bezweet voorhoofd. ‘Jij. Gaat. Nergens. Heen. Blijf. Bij. Me. Alsjeblieft. Gijs?’ Gijs kijkt me wat onzeker aan. Ik klief mijn nagels in de rug van zijn hand. Mijn schreeuwen gaat langzaam over in huilen. Hij doet alsof hij het niet voelt. Alsof hij niet in z’n broek schijt van angst. Alleen, in die ziekenhuiskamer, met een barende vrouw. Mijn vriend is papieren invullen, dat schijnt erbij te horen. Na…
Een ode aan mijn kraamverzorgster
Ik ben nogal eigenwijs. En toen ik heel erg zwanger was, werd dat bepaald niet minder. Misschien is recalcitrant wel gewoon een betere benaming. Zo heb ik máánden geroepen dat ik kraamzorg maar onzin vond, dat ik geen zin had in vreemden in mijn huis, dat ik het dan wel zou aanvragen maar de dame in kwestie zo, hoppa, de deur zou wijzen als het me allemaal niet zou bevallen. Want wat deed zo'n type…
Ik maakte mooie cirkels met mijn handen
Mijn vriendin kwam terug van zwangerschaps-yoga. "Volgende week moet jij mee," zei ze triomfantelijk. Ik wist dat die dag een keer zou komen, maar nu het bijna zover was, had ik toch mijn bedenkingen. "Waarom ook alweer?" vroeg ik. Ze vertelde iets over verschillende ademhalingstechnieken en ik probeerde me er een voorstelling bij te maken. Maar dat lukte niet erg. "Maar wat gaan we dan…
Ongeboren vrucht | Column van David
We gingen naar het gemeentehuis, zodat ik het ongeboren kind kon erkennen. Dat het van mij is, zeg maar. En dat ze dat toegeeft. Maar belangrijker nog: dat het later Vlietstra komt te heten. Als je niet getrouwd bent, dan moet je daar dus een keer voor fietsen. "Gaan we samen op èèn fiets?" vroeg ze. Ze wil altijd bij mij achterop, zodat ze zelf niet hoeft te fietsen. Maar ik zei dat…